استفاده از پلاسمای بیماران بهبود یافته از کوید19 برای درمان کوید19
سازمان غذا و داوری آمریکا این اجازه را داده است تا در مواقع ضروری از پلاسمای بهبود یافتگان از کوید19 (پلاسمای حاوی آنتی بادی علیه کوید19) به عنوان آنتی دوت این بیماری یا passive antibody therapy در بیماران مبتلا به نوع خیلی شدید بیماری استفاده شود. واژه غیر فعال به این معناست که بیمار به جای این که خود آنتی بادی را بسازد، آن را از دیگری دریافت می کند. برخلاف دارو و واکسن که زمان زیادی برای تولید آنها لازم است، پلاسمای افراد بهبود یافته به شکلی ارزان در همه کشورها در دسترس می باشد. محققین امیدوارند تا بعدا بتوانند از این روش در افراد با ریسک بالای ابتلا، مثل پرستاران و پزشکان نیز استفاده کنند.
می دانیم که استفاده از این روش به دهه ی 1890 بر می گردد. یکی از بزرگترین مطالعات در این مورد، در زمان پاندمی آنفولانزای H1N1 در سال 1918 انجام شده است که بیش از 1700 نفر، خون افراد بهبود یافته را دریافت کرده بودند. حتی در سال 2002-2003 و در زمان وقوع سارس، نیز از این روش استفاده شده که نتایج مثبتی داشته است. در مورد ابولا هم از این روش استفاده شده که موفقیت های نیز در پی داشته است.
محققین در حال برنامه ریزی برای راه اندازی مطالعات کار آزمایی بالینی همراه با گروه دارونما در این مورد هستند و سه پروتکل به سازمان غذا و داروی آمریکا ارسال کرده اند که قرار است در بیمارستان های وابسته به Johns Hopkins و Mayo Clinic و Washington University انجام شود. اما قبل از آن چینی ها این مطالعات را شروع کرده اند. یک نمونه 13 تایی از بیماران مبتلا به نوع بحرانی بیماری، پلاسمای حاوی آنتی بادی را دریافت کرده اند که منجر به حذف ویروس ظرف چند روز شده است. اما این بیماران سیر بدی داشته اند و احتمالا دیگر برای درمان دیر شده بوده است. فعلا قرار است سه مطالعه (یکی در بیماران در مراحل ابتدایی، یکی در بیماران با وضعیت شدید و دیگری در افرادی که هنوز مبتلا نشده اند به عنوان درمان پیشگیرانه) انجام شود. حتی در صورت موفقیت، احتمالا این درمان بعدا با داروهایی که تولید می شوند جایگزین خواهد شد
